Vandaag om 11:30 stond de wedstrijd tegen Ventura op het programma. Met drie overwinningen op zak was de sfeer optimistisch: zou dit onze vierde worden?
We moesten het vandaag doen zonder Sophie, maar kregen daar twee sterke krachten voor terug. Marcus speelde zijn allereerste officiële wedstrijd en Matthias, overgekomen uit de E1, was weer even terug bij zijn oude team.
Voor de wedstrijd zei de coach van Ventura dat we “nog wat kleine kinderen” in het team hadden. Zijn blik ging daarbij meteen richting Matthias. Onderschat ze niet, zeiden wij.
En eerlijk is eerlijk… na de wedstrijd zal hij daar vast even aan teruggedacht hebben.
Want wat een wedstrijd was het!
De teams waren ontzettend aan elkaar gewaagd. Het ene moment zette Ventura de toon, het volgende moment was het Roda dat het vuur liet zien. De verdediging stond als een huis, passes kwamen aan, en de keepers lieten hun klasse zien. Wat vooral opviel, was het plezier én de drive: onze spelers wilden eigenlijk helemaal niet wisselen. Ze wilden op het veld blijven staan, samen de wedstijd aangaan en steeds meer spelen als één team. Dat is mooi om te zien.
En jawel: we hebben ‘m binnen – de vierde overwinning! Met een eindstand van 11-9 trokken we aan het langste eind. Matthias, scoorde er 10! Dat zal de coach niet snel vergeten.
En dan was er nog dat ene schitterende doelpunt van Haley, een afstandsschot van 9 meter waar je alleen maar voor kunt klappen. Wat een kanjer!
En Marcus? Die speelde zijn eerste wedstrijd alsof hij het al maanden doet. Zijn taak was om de hoekspeelster van Ventura te verdedigen, en geloof me, hij heeft haar geen moment uit het oog verloren. Fantastisch gedaan!
Kortom: het was weer een heerlijke pot handbal. Spannend, sportief en met veel teamgevoel. Op naar onze laatste veldwedstrijd, hopelijk sluiten we het seizoen af met nóg een knaller!