De uitdaging: vrijwilligerswerk combineren met handballen
Zoals zo vaak komen we op donderdagavond naar de kantine van HV Roda’71 om onder het genot van een hapje en een drankje met groepje oudere en oud leden de verschillende gebeurtenissen op het gebied van handbal nog eens de revue te laten passeren.
Door de diverse coronamaatregelen was de laatste gezellige bijeenkomst alweer begin november van vorig jaar. Mijn naam is Rob van Hoek, onlangs 65 jaar geworden en ook ik ben voorzitter geweest van HV Roda’71. Ik zat op de barkruk naast mijn zus Elly van Hoek en als snel kwam het gesprek op de mijn handbalcarrière in combinatie met vrijwilligerswerk bij de diverse handbalverenigingen.
Ik ben opgegroeid in een handbalfamilie. Je kan dus wel zeggen dat het handballen mij met de paplepel is ingegoten. Wij woonden destijds in Overschie en mijn vader was lid van RHV De Meeuwen. Daar liggen dan ook mijn handbal-roots. Later is Elly en als laatste ben ook ik -op mijn 10e levensjaar- bij deze vereniging gaan handballen.
Mijn eerste handbalactiviteiten waren destijds overigens “illegaal”: om überhaupt een wedstrijd te kunnen handballen heb je minimaal 5 spelers nodig en ik was destijds bij het adspiranten-team (tegenwoordig B-jeugd) de 5e speler, maar ik was geen lid en had ook niet de juiste leeftijd. In deze periode heb kennis gemaakt met het handbal, en ik moet bekennen dat destijds HV Roda’71 niet tot mijn favoriete handbalverenigingen behoorde
In 1978 ben ik verhuisd naar IJsselmonde. Omdat je het handbal niet kan loslaten heb ik een paar jaar op een vrij hoog niveau in de herenselectie bij Snelwiek gehandbald. Hier heb ik voor het eerst geleerd dat je binnen een vereniging niet alleen gewaardeerd wordt om je handbal-vaardigheden, maar vooral voor je activiteiten als vrijwilliger. Bij Snelwiek was ik lid van de redactiecommissie die periodiek het clubblad “de Snelbinder” (in de hard copy-vorm) samenstelde.
In 1982 ben ik verhuisd naar Ommoord en wat handbal betreft weer teruggekeerd naar mijn oude vereniging RHV de Meeuwen. In deze periode heb ik onder leiding van voorzitter Pieter van der Kloet mij als penningmeester in 1988 vooral bezig gehouden met het vieren van het 50-jarig jubileum van deze vereniging.
Korte tijd daarna ben ik op verzoek van mijn zus Elly mijn carrière vervolgd bij Cosmos. Deze vereniging speelde haar wedstrijden op een -op zich- bijzondere locatie in Capelle Schenkel. Een sporthal voor de zaalwedstrijden, achter de sporthal een veld en dit alles gecombineerd met een eigen kantine in de sporthal. Het leek een ideale situatie. Echter Cosmos had alleen de beschikkingen over 2 heren- en 2 dames seniorenteams en geen jeugd op zondag en zaterdag.
Wegens gebrek aan vrijwilligers heb ik toen het trainen en coachen van dames 2 op mij genomen, ben ik voorzitter van de Technische Commissie geworden en wegens gebrek aan scheidsrechters heb ik in 1990 de opleiding Scheidsrechter A-1 (nu: Bondsscheidsrechter niveau 3) met succes doorlopen. Na mijn eerste officiële wedstrijd werd ik door de voorzitter van de scheidsrechtscommissie van de afdeling Rotterdam gevraagd of ik regionale zaalwedstrijden wilde gaan fluiten met Bertus van de Ende (HV Ancora).
Mijn eerste serieuze contacten met HV Roda’71 dateren uit 2000. Destijds was ik als bestuurslid van Cosmos betrokken bij het regionale samenwerkingsverband CTR 2000: een samenwerkingsverband tussen Cosmos, Treffers en Roda’71 vooral gericht op het behoud c.q. groei van het aantal senior-leden voor deze 3 verenigingen. Dit samenwerkingsverband is geruisloos ter ziele gegaan. Cosmos had geen toekomst meer en is inmiddels opgeheven, Treffers wilde op de oude voet alleen verder en de enige vereniging die zich tot doel had gesteld om de regionale verenigingen te helpen bleef alleen achter.
In 2001 heb ik -na mijn laatste bestuursvergadering bij Cosmos- besloten mijn lidmaatschap op te zeggen. Op aandringen van mijn zus en mijn buren Fred en Ria de Keijzer, die mijn tuin versierd hadden in de kleuren van HV Roda’71 (zie foto), ben ik lid geworden van HV Roda’71. Hier speelden ook mijn neefjes, Roald en Arjan Stuiver, en later ook mijn eigen dochter Saskia van Hoek
Vanaf dat moment kwamen ook bij deze vereniging naast het handballen in HS3 de extra activiteiten weer op mij af; DS3 trainen en coachen, fluiten van (zaal-) wedstrijden samen met Henk Bongers (HV Dongen) en het opleiden van zogenaamde thuisfluiters (nu: verenigingsscheidsrechters) waaronder mijn zwager Jan Oosterbaan en mijn dochter Saskia van Hoek.
Voorts mocht ik me vanaf 2004 samen met de toenmalige voorzitter van Roda’71 gaan bezighouden met de oprichting van de handbalassociatie HAR&O. Al enige jaren werd in de regio Rotterdam handbaltalenten weggeplukt door verenigingen uit omringende regio’s (Den Haag en Noord-Brabant). Dit kwam vooral vanwege het ontbreken van een structureel plan en financiële mogelijkheden van verenigingen in de regio Rotterdam. Om deze uittocht tot stand te zetten en om de handbalsport een bredere basis te geven in Rotterdam en omstreken werd er begin 2004 een plan ontwikkeld waarin zowel de school- en breedtesport als de talenten- en topsportontwikkeling aan bod komen. Acht verenigingen (ASC ’95, DES ’72, ETC, HVOS, De Meeuwen, Roda ’71, Savosa en Snelwiek) hebben daartoe de krachten gebundeld in de Handbal Associatie Rotterdam en Omstreken (afgekort: HA R&O). Het zou de eerste aanzet moeten worden naar een algehele samenwerking tussen alle verenigingen in de regio Rotterdam.
In het seizoen 2005/2006 gingen de verenigingen onder de naam HA R&O hun intrede doen in de nationale competitie als samenwerking. Bij de intrede in de nationale competitie ging het eerste divisie uitkomende herenteam van DES ’72 onder de naam DES ’72/HA R&O 1 aan de competitie deelnemen.
Het voormalige eerste divisieteam van de dames van DES ’72 ging onder de naam Snelwiek/HA R&O 1 aan de competitie deelnemen. Op 13 oktober 2005 in de Topsporthal Rotterdam tijdens het Holland Toernooi officieel handbalassociatie HAR&O gepresenteerd.
In het seizoen 2007/2008 promoveerde het eerste herenteam van handbalassociatie HAR&O naar de eredivisie door als eerste te eindigen in de eerste divisie. In 2013 degradeerde het team weer uit de eredivisie.
Hoewel de handbalassociatie HAR&O een prima initiatief was, kwam het bestuur van Roda’71 tot de conclusie dat wij als vereniging geen enkele baat hadden bij dit plan. In een buitengewone ledenvergadering was daarom het besluit genomen om indien de omstandigheden onveranderd bleven, met ingang van het seizoen 2010-2011 de deelname aan de handbalassociatie HAR&O te beëindigen
Omdat ik nog steeds een kritisch, maar opbouwend positief kritisch ben, kon ik er niet onderuit om verder ook de navolgende functies te vervullen:
- 2003/2005 Lid van de KasControleCommissie met Joop Delmee en Charles Vierstraete
- 2005/2010 Voorzitter Dagelijks Bestuur;
- 2016/heden Lid van de KasControleCommissie met Joop Delmee en Michael Ligterink
Ik heb in het gesprek met Elly ook nog even stilgestaan dat wedstrijden fluiten met mijn zwager Jan Oosterbaan vooral mijn schuld was. Het bijzondere daarbij was wel dat ik in 1990 de opleiding Scheidsrechter A-1 (nu: Bondsscheidsrechter niveau 3) heb gehaald, maar dat ik zonder verdere opleiding koppel ben gaan fluiten.
In 2000 heb ik onder andere zwager Jan Oosterbaan als verenigingsscheidsrechter opgeleid. Als begeleiding ben ik met Jan koppel gaan fluiten om zodoende hem nog efficiënter en directer te kunnen begeleiden.
Toen op een gegeven moment (een vrijdag) mijn vaste koppelgenoot Henk Bongers te maken kreeg met lichamelijke problemen en besloot hij te stoppen met het fluiten van wedstrijden, heb ik Jan Oosterbaan gevraagd om samen met mij een wedstrijd in de categorie HS 2e divisie te fluiten. Hierna werd Jan min of meer gedwongen om alsnog de zogenaamde koppelcursus (destijds: Handbal-scheidsrechter 3) te volgen. Ter ondersteuning van Jan heb ik besloten om deze cursus samen met hem te volgen.
Carla van Dijk, een bekend (inter-)nationaal scheidsrechter, was de docent van deze opleiding, samen met haar heb ik de opleiding Scheidsrechter A-1 gedaan en zij had mij in de afgelopen jaren al diverse keren koppel zien fluiten. Je kan je wellicht de verwarring bij haar voorstellen dat ook ik in 2008 deze opleiding bij haar kwam volgen.
Op basis van mijn activiteiten bij HV Roda’71, moest ik aan mijn zus Elly bekennen dat ik mijn “gereserveerde” mening over deze handbalvereniging geleidelijk aan heb moeten bijstellen, en -hoewel met de jaren mijn activiteiten met de jaren wat zijn afgenomen- blijf ik deze vereniging nog steeds in woord en daad steunen.
Zoals te doen gebruikelijk was het deze donderdag alweer laat geworden en gingen wij goed gemutst naar huis.