Met letterlijk anderhalve wissel (Pelle kon slechts 1 helft meespelen) was het afgelopen zondagochtend om half elf tijd om te spelen tegen de D1 van DES ’72.
De coach komt daar vele oud bekenden tegen uit zijn HB-tijd waar hij al vaak genoeg strijd heeft geleverd aan de kant tegen diverse coaches van DES ’72.
Dit ging vandaag niet anders, waar we wederom de strijd aangingen met wie het “vervelendst” kon zijn tegen zijn eigen spelertjes of rake opmerkingen maken die de kids totaal nog niet begrijpen. Inderdaad, het is daar altijd wel lachen langs de kant met de coaches.
Maar met de altijd positieve instelling langs de kant, moest er natuurlijk ook nog wat “gemanaged” worden in het veld.
Dat het verschil groot zou worden werd al gauw duidelijk, de D1 is met een aantal 2e jaars D-spelers duidelijk verder dan onze D2. Daarentegen niets anders dan lof voor het feit dat onze eigenwijze rakkertjes toch gewoon door blijven gaan ondanks dat soms het interne frustratie-waaklampje rood begon op te lichten.
Die frustratie was dan soms lichtjes te zien en dat mag, maar het is al totaal anders dan aan het begin van het seizoen waar ze al snel met de E-neusjes op de feiten gedrukt werden.
Die eindstand 26-7 was ook niet helemaal sprekend voor de moeite en het aantal doelpogingen die maar niet verzilverd werden. Lag het aan de keeper? Nou ja, die was zeker wel goed, maar er was ook iets met afronden en nog niet beseffen dat je je schot op doel ook wel eens moet aanpassen.
Schieten we daar nu meer van raak, zit je zo maar 8 doelpunten hoger in de eindstand!
Wedstrijd afgelopen, een enkeling even lief aankijken om naar het midden te gaan, de acceptatie gaat een stuk sneller en dan het bekende riedeltje…
Het traantje laten, maar dit keer niet meteen op het veld? Oké? In de kleedkamer dan?
Dat wilde de coach voor zijn, dus al brullend tijdens het openen van de kleedkamer deur “Wie gaat janken krijgt klappen!” en “de teleurstelling” maakt meteen plaats voor luid gelach.
Ze beginnen me te kennen geloof ik…
De coach