Een ingezonden brief over respect voor de scheidsrechter:
Zondagochtend, 8.00 uur. Waarom gaat de wekker zo vroeg? O ja, ik ben ingepland om jeugdscheidsrechters te begeleiden. Even flitst door mijn hoofd: is het wel nodig dat ik er ben? Deze bijna-volwassen meiden redden zichzelf toch wel? Toch het trainingspak aan en op naar de sporthal. Daar staan 2 meiden ook nog even bij te komen van het vroege opstaan. De D-jeugd heeft daar geen last van: enthousiast gooien ze de keeper warm. Na de begroeting klinkt het eerste, nog wat weifelende, fluitsignaal. Er wordt door beide partijen fanatiek gespeeld. Uiteraard worden er overtredingen gemaakt. Wat getrek, loopfouten, cirkelballen… De jeugdscheidsrechters doen hun uiterste best alles zo goed mogelijk waar te nemen en de daarbij behorende beslissingen te nemen. Al na een minuut of 5 zie ik dat de coach van de bezoekende ploeg tegen 1 van de scheidsrechters praat. Ik zie gelukkig dat ze goed reageert door haar fluit te laten zien en aan te geven: ‘Ik fluit, wil jij hier anders gaan staan?’ Ik ga toch maar even wat dichter bij de wisselbanken staan. En al snel blijkt dat ik toch niet voor niets ben opgestaan. Ik voel me zeer vervelend bij de opmerkingen die de coach naar de scheidsrechters maakt en neem het voor hen op. In de rust geef ik de meiden enkele tips, want ja, door te doen en door foutjes te maken, leer je iedere keer weer wat bij.
De tweede helft verandert het gedrag van de coach niet veel, terwijl haar meiden fysiek en technisch voorlopen op de thuisspelende partij en met een ruime voorsprong de wedstrijd winnen. De coaches van de thuispartij geven geen enkel commentaar, terwijl er aan beide kanten overtredingen gemaakt worden. Niet alles kan gezien en bestraft worden, dit moet je accepteren. Na de wedstrijd spreek ik de coach nogmaals aan, laat ik het zo zeggen, we verschillen van mening. Haar meiden vinden het niet eerlijk dat bepaalde overtredingen niet gezien worden. Ik vind dat zij niet het goede voorbeeld laat zien aan haar team, namelijk respectvol omgaan met de scheidsrechters. Wij zijn ontzettend trots op deze meiden, die in hun vrije tijd de fluit oppakken en een (spannende) uitdaging aan gaan om de nog jongere meiden de mogelijkheid te geven hun hobby uit te oefenen. Waar zijn wij zonder deze scheidsrechters? Met tranen in de ogen loopt 1 van de scheidsrechters het veld af. Ze krijgen van iedereen complimenten, ze hebben goed gefloten. Maar wat zou hun bijblijven, de positieve opmerkingen van veel mensen of de vele negatieve vanuit 1 persoon? Ik denk dat ik het wel weet.
Bron: NHV