Afgelopen zaterdag was de laatste wedstrijd van het zaalseizoen. Vanaf komende week mogen we weer naar buiten. Een mooi moment voor een teamuitje. Dit keer alleen niet een middagje ontspannen met z’n allen, maar tot uiterste gaan in de sportschool, klinkt goed toch?
Zondagmiddag even voor 1 uur. De meiden staan licht gespannen te wachten op wat komen gaat. Wat moeten we gaan doen, we gaan toch niet veel rennen en hoe zwaar zal het worden?
Eenmaal binnen wordt de spanning nog wat opgevoerd. Taufan, de eigenaar van de sportschool (Stride 6ft8 sport performance) en onze trainer vandaag, staat de meiden al op te wachten. Snel omkleden en de hartslagmeters om. En dat laatste is toch wel leuk. Op grote schermen is namelijk de hartslag van iedereen gedurende de gehele training te volgen. Vooraf is al duidelijk wie er ontspannen wachten op wat er komen gaat en wie er al heel enthousiast zijn.
In de 5 kwartier die volgen worden de meiden C (en de trainers) gepusht om het maximale uit zichzelf te halen. Eerst nog rustig met coördinatie/reactie spel en oefeningen met weerstandsbanden, maar al snel wordt het tempo opgevoerd met roeiapparaten, loopbanden en dumbells. Onder de aanmoediging van een aantal ouders gaat iedereen tot het uiterste. En ook het beeldscherm met de resultaten werkt motiverend. Na 5 kwartier kwam iedereen vermoeid maar zeer enthousiast terug.
Als beloning voor de inzet werden de meiden nog getrakteerd op pannenkoeken. Maar wie dacht dat het voor de meiden daarna wel mooi geweest was heeft het mis. Ondanks de vermoeidheid en het vooruitzicht op spierpijn gingen de meiden nog even een potje handballen. Met aanvulling van Marco en Ilja werd er op het veld nog een half uur enthousiast gespeeld. Daarna was het toch wel echt klaar.
Wat ons betreft een geslaagd uitje. Meiden bedankt voor de inzet, sterkte met de spierpijn. Volgende keer een meer ontspannen teamuitje?