We mochten deze week aantreden tegen een ploeg waar we nog niet tegen gespeeld hadden. Sinds kort zijn er twee teams uit onze poel gepromoveerd naar de eerste poel en is er 1 vereniging bijgekomen in onze poel(2e). De vereniging Unitas. Een team waar we weinig van wisten. Het enige wat we wisten dat ze 3 wedstrijden gewonnen hadden en 2 verloren.
De uitslagen waren een beetje grillig. Maar zoals jullie weten speelt elk team weer wat anders en sommige teams liggen je wat beter dan andere.
Iedereen was aanwezig behalve Laura. Ze heeft nog te veel last van haar enkel. Sterkte meid we missen je!
Voor de wedstrijd het team opdracht gegeven om scherp te verdedigen en in de aanval veel te bewegen MET en ZONDER de bal. Begroeting gehad. Check! Leeeeeeeeeeeet’s GO!
De eerste aanval liep op rolletjes maar je merkte dat de spelers van Roda moesten wennen aan de bal. Hij glipte en slibberde door menige handjes waardoor 100 procent kansen verloren gingen. De tegenstander deed me een beetje aan Roda denken: Oranje tenue (Wij droegen daarom blauwe hesjes), een blonde River (hij was ook snel en onderschep gevaarlijk), blijven doorknokken (ze waren niet vies van het fysieke contact).
In de verdediging ging het in het begin menigmaal mis bij Roda. Men lette niet op. Het leek wel een oude diesel die langzaam op gang moest komen. Doordat Roda heel erg moest wennen aan de bal liepen de break-outs ook minder en moesten we het meer hebben van de rustige opbouw. (Gelukkig hebben we dat een beetje geoefend, hè team? J)
Voordat we konden knipperen met onze ogen zaten de eerste drie doelpunten er al in van Unitas. Gelukkig maakte wij er ook snel 3 doelpunten, maar het liep stroef in het team. Gedurende de wedstrijd werden twee dingen helder. De diesel liep warm en de scheidsrechter heeft nog een behoorlijke leercurve voor de boeg. Gelukkig werd er aan beide kanten dingen over het hoofd gezien dus beide zijdes hadden niets te klagen.
Ondanks dat het stroef liep stonden we aan het einde van de eerste helft met 5-10 voor. Dan lijkt het dat het een makkie was maar de coaches hadden dat gevoel nooit.
In de rust besproken waar we op moesten letten en aangegeven dat we fel moesten blijven verdedigen.
In de tweede helft stond Anoek in het doel en Guido ging het veld in. Aangezien we de snelle break out weinig konden lopen moesten we het hebben van instartende spelers en individuele spelers. Anouk en Shavano hebben laten zien wat dat (instarten en vrij staan op de cirkel) tot kan leiden, namelijk doelpunten. Ook Sepp liep goed vrij in de hoek en gaf regelmatig een prachtige pass en pikte zijn doelpuntjes mee. Ilse zorgde ervoor dat in de aanval altijd iemand vrij stond waardoor men de bal kwijt kon. Doelpunten kan je maken maar in de verdediging ben je ijzersterk. Jillia en Romy zijn de breekijzers van het team. Zij maken het heel moeilijk voor de tegenstanders. Met acties maar ook met passes. Guido is alert op break out mogelijkheden in het doel (nadat hij de bal er knap uitgebokst heeft) en ook in het veld is hij gevaarlijk. River, je bent snel. Je had wat problemen met de bal (glad en te hard opgepompt) maar dat loste je netjes op door veel te passen naar je teamgenoten (na een onderschepping) en iets minder doelpunten te maken. Anoek, je hebt je doelpunten meegepikt in de hoek. Ze keken goed en je pass naar River was fenomenaal. (Helaas zat hij niet) Ook het keepen ging als een tierelier.
Ondanks het ontbreken van onze belangrijke wapen (de break out) liepen we steeds verder uit met onze “gewone” aanval. Zoals ik al eerder schreef bleven we (Danny en ik) steeds op onze hoede. Je proefde gewoon dat, als je verslapte, je de ballen om je oren zou krijgen. Dus bleven volle bak doorgaan en wonnen we uiteindelijk met 9-27. Het klinkt als een simpele zege maar we hebben er hard voor moeten werken. Maar dat zijn jullie gewend.
Jullie trotse coaches
Meine en Danny