Iedere keer als ik vertrek richting de handbal, dan vraagt mijn vader altijd hetzelfde: ‘heb je je telefoon bij je? Geld? Je bal? Goed humeur?’. Vandaag vroeg hij toevallig ook of ik wist voor welke sport ik weg ging, ik zei nog lacherig van ‘jaha handbal’, maar eigenlijk had hij deze vraag beter aan Nathalie kunnen stellen. Zij gaf de bal een harde schop richting het doel toen oppakken niet meer ging. Hilarisch, toen konden we nog lachen om een gemiste kans. Inmiddels denk ik dat een de grootte van een voetbaldoel misschien nodig is om al onze pal-over, vlak-naast en plat-op-de-lat doelpunten wel te laten zitten. Niet dat wel veel kansen gecreërd hebben, maar om het enig goede wel te benoemen… we gingen 0-12 de rust in, genoteerde eindstand is 1-17, maar iedereen aanwezig weet dat de scheidsrechter de tel kwijtraakte en het eigenlijk niet meer uitmaakte ook. Gelukkig is Patricia onze reddende engel geweest om niet zonder doelpunten naar huis te gaan, maar dat neemt niet weg dat het vrij genant was om langs de kant van het veld naar huis te lopen waar het publiek zat. Onze ouders, vrienden, verloofde, oud teamgenoten en kinderen, die vol goeie moed en plezier op deze zonnige nazomerse dag richting Roda zijn gekomen om ons aan te juichen, maar de volgende keer beter ons mental kunnen supporten om weer zo’n nederlaag te voorkomen.