Het verhaal van: Marcel Delmee

Mijn vroegste Roda herinneringen gaan zelfs terug naar voor 1971. Als klein ventje op Laag Zestienhoven kijkend naar een wedstrijd elfhandbal van mijn vader. Zelf ben ik, op 8 jarige leeftijd, in 1972 gaan spelen en mijn eerste wedstrijd (als keeper) was gelijk al een gedenkwaardige. Uit tegen Treffers werd de uitslag 0-0. Voornamelijk omdat de meeste schoten het doel niet eens haalden, maar toch een “clean sheet” als keeper. Komt niet veel voor in het handbal. Tijdens mijn jeugdjaren werden er regelmatig kampioenschappen behaald en dan konden we genieten van de boterkoek van Roda oprichtster tante Bep. Hoogtepunt was de strijd met de A junioren om het veldkampioenschap van Nederland. Een drieluik waar we beide wedstrijden glorieus verloren. Maar we stonden er toch maar mooi als klein cluppie. Een andere memorabele junioren wedstrijd was in de Wielewaal tegen Actief. Met slechts 4 beschikbare veldspelers werd toch besloten de wedstrijd aan te vangen, om 60 minuten later als verdiende winnaar van het veld te stappen.

Naast handbal was (en is) er genoeg vrijwilligers werk te doen bij Roda. In het pre-historische tijdperk voor het internet was er “de Roddel”. Het verenigingsblad dat 1x in de maand op donderdagavond gevouwen werd. Het verzamelen van oud papier in een grote container leverde Roda de nodige extra centen op. En een van de hoogtepunten in de 50 jarige historie is de vervanging van de oude houten kantine en de houten kleedkamers door de huidige accommodatie begin jaren tachtig. Veel taken werden tijdens de bouw door de leden zelf uitgevoerd en tot op de dag van vandaag hebben we daar plezier van.

Jarenlang ben ik betrokken geweest bij de TC (o.a. voor het aanstellen van trainers) en bij de sponsorcommissie waar diverse leuke sponsors werden binnen gehaald. Mede ook betrokken geweest bij de keuze van onze shirtleverancier Muta en het ontwerp van het huidige Roda tenue waar we inmiddels al meer dan 15 jaar in spelen. Ook het mede organiseren van een tweetal thuis toernooien was een geweldige uitdaging. Met name de deelname van een dames junioren team uit het destijds door oorlog geteisterde Joegoslavië leverde, naast toernooiwinst, nog een mooi krantenartikel op.

Een aantal dames van dat team bleef achter in Nederland en ging spelen in de Eredivisie. Daarnaast was ik betrokken bij de organisatie van de trips naar buitenlandse toernooien in Braunsweig en Ibbenbueren, waar we met zowat de hele vereniging (jeugd, senioren en supporter) veel mooie herinneringen hebben gemaakt.

In de tussentijd ook nog een jaar of 15 in het eerste gespeeld en vele spannende wedstrijden en competities gespeeld. Na diverse pogingen uiteindelijk in de 3e divisie terecht gekomen waar we aan het eind van het seizoen in Arnhem een promotie toernooi met 8 teams mochten spelen voor 1 plek in de 2e divisie. We bereikten met fraai handbal de finale maar toen was de koek op. De gezelligheid was er niet minder om en een paar weken later promoveerden we alsnog naar de 2e divisie omdat een ander team zich terugtrok. Pure gerechtigheid natuurlijk. Na 2 jaar was het over met de 2e divisie pret, maar hoger heeft een Roda team nog nooit gespeeld.

Daarna nog een aantal jaar afbouwen in het tweede waar ik nog een paar seizoenen met veel plezier met mijn vader in hetzelfde team heb mogen spelen. Tijdens mijn HS2 periode zijn we nog twee jaar als CTR door het leven gegaan door een samenwerking met Cosmos en de Treffers, maar dat was geen groot succes en dus werd het weer gewoon Roda. Tevens nog een paar jaar als thuisfluiter de nodige wedstrijden mogen leiden maar dat was niet echt mijn hobby, ondanks het feit dat ik zelf als speler en later als coach altijd de scheidsrechters gratis en voor niets van welgemeend (en met name ongevraagd) advies heb voorzien.

Na mijn actieve carrière ben ik nog 4 jaar trainer en coach van de DS1 geweest met zowel een kampioenschap in de zaal als op het veld. Tegenwoordig ben ik nog actief als trouwe supporter en razende reporter van de DS1 waar mijn dochter onderdeel is van een enorm leuk en gezellig team. Geheel in de traditie van Roda dus.

Roda loopt inmiddels al meer dan 50 jaar als een rode draad door mijn leven en zonder als een sentimentele oude lul te willen klinken, mogen daar wat mij betreft nog vele jaren en vele mooie wedstrijden en herinneringen bijkomen.