We hadden het er vorige week nog over in het verslag…
“Ik wil nu wel eens een keertje scoren” zei Michi en Thijs beaamde dit voor zichzelf ook. Tejay was al blij als hij een keertje de juiste keuze kon maken met wie je moet verdedigen. Jacco, Tyas, Daniek en Lauren hadden wel weer behoefte aan een wedstrijd winnen. Maar Pelle vond dat niet het belangrijkste. “Als we elkaar maar goed weten te vinden en instarten zonder bal, dat zou al heel wat zijn.” Leonora zei niet zoveel, ze is meer van het doen, alleen nu nog even die kruising weten te vinden. Jens keek bedenkelijk en mompelde iets van “de coach heeft teveel fantasie bij het schrijven van verslagen…”
Nou, daar heeft hij wel gelijk in, maar dat Michi en Thijs duidelijk maakten dat ze heel graag een keer willen scoren is niets aan gelogen.
En dan heb je ineens zo’n wedstrijd waarin alles lekker vlot loopt, waarin je vrijwel alles kunt proberen wat er te proberen valt.
Een wedstrijd waar Leonora bijna haar eigen kansen aan het creëren is, waar Tejay “denkt” dat hij niet meer weet wie hij moet verdedigen maar even vergeet dat hij ondertussen de bal al een paar keer onderschept heeft.
Een wedstrijd waar Daniek én Lauren gewoon doorzetten en tussen of langs verdedigers heengingen en meerdere malen scoorden.
Een wedstrijd waar wederom de solide basis opgebouwd werd door “de mannen” Jacco, Jens, Pelle en Tyas, die veelvuldig de snelheid erin hielden en zo vaak tot scoren kwamen.
En er is DUIDELIJK een gunfactor aan elkaar, waardoor waarachtig het moment kwam dat Michi ineens vrij voor het doel stond en de pet op had van “en NU gooi ik hem erin!”
Waar heel het team uit zijn dak ging, de coach weer het oude “TJAKKA!” gevoel kreeg met een verborgen traantje terwijl de ouders langs de kant hard gingen juichen. Tja, Michi, dan heb je dik vijf minuten pijn in de mondhoeken. Groter kon die big smile van jou niet zijn.
En dan bijna de klapper op de vuurpijl waar Thijs op het allerlaatste moment van de wedstrijd nog de bal kreeg maar zijn zenuwen niet kon bedwingen. En dat is eigenlijk maar goed ook. Want de mondhoeken hadden scheurtjes vertoond!
Daarvan weten we nu wel zeker dat hij zijn eerste doelpunt loeihard in de kruising zal gooien, want oh boy, die is het dan zo vreselijk zat. “EN NU GA IK SCOREN!” zal hij waarschijnlijk roepen terwijl hij dan zal gooien.
De 31 – 11 was weer even een ander verhaal dan de vorige twee wedstrijden. Deze jongens en meiden hebben als team veerkracht en zijn samen even teleurgesteld en we gaan weer verder, of samen de winst aan het vieren. Het is een team. Dat is duidelijk.
De coach